گزینه نگران کننده تاج برای تیم ملی ، مرد همواره بازنده در راه است؟ - آموزشگاه ما

خبرنگاران آنلاین - بهروز رسایلی

یک شایعه مهم حضور احتمالی امیر قلعه نویی روی نیمکت این تیم است. در حقیقت اگر قرار باشد فدراسیون سرمربی ایرانی انتخاب کند، یکی از محتمل ترین گزینه ها شخص قلعه نویی است. امیر طی این سال ها به دفعات گزینه راهنمایی تیم ملی شده و چیزی نمانده بود پیش از اسکوچیچ به این سِمت برسد، اما هر بار موانعی در راه این وصال پیش آمده است. شاید او امروز خودش را از هر زمان دیگری به صندلی محبوبش نزدیک تر می بیند، اما دلایلی وجود دارد که نشان می دهد انتخاب قلعه نویی برای سرمربیگری تیم ملی نمی تواند به سود هیچ یک از طرفین باشد. چنین تصمیمی احتمالا به منزله استقبال زودهنگام از یک ناکامی بزرگ خواهد بود.

مردی در سراشیبی دوران حرفه ای

پرسش اساسی اینجاست که اساسا چرا یک مربی باید گزینه نشستن روی نیمکت مهم ترین تیم فوتبال کشور باشد؟ آیا جز این است که او در این مسیر باید شایستگی لازم را داشته باشد و این سزاواری را به طور پیوسته اثبات کند؟ خب آیا امیر قلعه نویی از چنین فاکتوری برخوردار است؟ مسلما نه. به جرأت می توان گفت امیر سال هاست در دوران نزولی و سراشیبی کارش به عنوان یک مربی قرار گرفته است. اگر دهه 80و 2سال ابتدایی دهه90برای قلعه نویی یک عصرطلایی و پر از پیروزیت به شمار می آمد، حالا 10سال است که او هر فصل را به امید جبران مافات در فصل آینده به سرانجام می رساند. یک دهه از آخرین جامی که امیر در فوتبال ایران برده سپری شده است. او که همواره با تیم های ثروتمند و پرمهره کار نموده، در همین بازه زمانی هم روی نیمکت استقلال، سپاهان و گل گهر نشسته اما پیروزیت خاص و چشمگیری نداشته است. گاهی مقاطعی پیش می آید که امیر نتایج خوبی به دست می آورد و طرفداران سنتی اش را امیدوار می نماید اما باز هم سر بزنگاه شاهد تزلزل و ناکامی تیم های او هستیم. به عنوان مثال قلعه نویی در همین فصل جاری برای مدتی با گل گهر به صدر جدول نزدیک شد اما درست جایی که باید امتیازات لازم را برای قهرمانی کسب می کرد، دوباره همه چیز را از دست داد. تیم سیرجانی از 5بازی آخرش تنها یک پیروزی به دست آورده و در سرانجام ثلث دوم لیگ، 8امتیاز از صدر جدول عقب افتاده است. گل گهر سال جاری به پرسپولیس و استقلال باخته و در بازی برگشت با سپاهان در حالی با 4گل مغلوب حریف شد که تیم اصفهانی تقریبا یک نیمه کامل با 10نفر بازی کرد. با جمیع این شرایط، آیا واقعا قلعه نویی برترین گزینه برای راهنمایی تیم ملی است؟ حتی اگر به توانایی های او ایمان هم داشته باشید، باز بعید است بتوانید نسخه فعلی این مربی را برای قبول چنین مسئولیتی بپذیرید.

افکار عمومی کنار می آیند؟

با وجود شاهکار تیم مهدی تاج در ماجرای مارک ویلموتس و نیز بازگرداندن کارلوس کی روش به تیم ملی، نظرسنجی ها نشان می دهد هنوز هم بیشتر مردم ترجیح می دهند یک مربی خوب خارجی روی این نیمکت بنشیند. حالا فرض کنید قلعه نویی یا هر مربی ایرانی دیگری در این بازه زمانی راهنمایی تیم ملی را بر عهده بگیرد و مثلا در جام ملت های آسیا پیروز نگردد؛ اتفاقی که با توجه به فرم درخشان فعلی رقبا، اصلا دور از انتظار نیست. در این شرایط آیا فکر می کنید مردم با مربی ایرانی کنار می آیند و به او زمان بیشتری می دهند؟ آیا برای خود قلعه نویی خوب است که برای دومین بار سرمربی تیم ملی گردد و باز هم در سرانجام یک جام ملت های ضعیف دیگر از کار کنار برود؟ در این صورت نام او با چه شرایطی در تاریخ فوتبال ایران بایگانی خواهد شد؟ بله؛ یک مرد همواره بازنده. تیم ملی برای او شاید یک وسوسه مجذوب کننده باشد اما در شرایط فعلی بیشتر یک قلعه تاریک به نظر می رسد.